Niet veel later kreeg ik ook de mogelijkheid van een loonbedrijf om meer ervaring op te doen op andere agrarische en grondverzet machines (mobiele kraan) en zodoende bouwde ik steeds meer praktische ervaring op nog voordat ik aan de agrarische middelbare school begon.

 

Het werken met landbouw voertuigen heb ik altijd zo schitterend gevonden.
Gewoon de techniek erachter. Ik vind het elke keer weer prachtig om te zien wat een kleine druk op de knop of een trek aan een hendel zulke grote dingen in beweging kan brengen.
Dit is iets wat nooit verveeld gaat raken.

Naast dat vind ik het erg mooi om met dieren te werken.
Dat je zelf het pasgeboren kalf, lam, veulen, big, pup, kitten, helemaal verzorgt tot ze zelf groot en volwassen zijn en hun weer kinderen krijgen is prachtig werk.
Hetzelfde verhaal met planten, dat er van zo'n klein zaadje een dikke suikerbiet ontstaat zou je bijna een wonder noemen.

Al deze dingen maakt de agrarische sector lekker variërend en dat is wat mij zeer aantrekt.
Verschillende seizoenen, verschillende werkzaamheden, verschillende machines en de verschillende problemen en uitdagingen die steeds onverwacht om de hoek komen die je heel creatief zelf mag oplossen.
Je eigen dieren, machine park, eigen bedrijf in beschikking hebben waarmee je aan dagelijks mee aan het werk kan is toch prachtig.

Geen wonder dus dat ik al op zo’n vroege leeftijd al grote liefde had voor de agrarische wereld. Mijn leergierigheid kwam dus goed aan zijn trekken en dat ook nog eens allemaal in de buitenlucht middenin de heerlijke geuren van frisse lucht en bewerkte grond.
En als kers op de taart ben je als boer voedsel aan het verbouwen voor alle andere mensen op de rest van de wereld zodat hun elke dag een ontbijt, lunch en avondeten op tafel hebben staan.

Dat is toch een prachtige gedachte.
Meest dienstvaardig en vredig beroep dat er bestaat.

Vermoeidheid.

Mijn leven leek op rolletjes te lopen, alles ging mij gemakkelijk af, maar er was 1 dilemma dat mijn leven begon te overheersen... vermoeidheid.
Deze ellendige vermoeidheid dat al zijn vruchten begon af te werpen op de basis en middelbare school begon steeds meer mijn dagelijks leven te beinvloeden.

Ik had veel moeite de lesstof op school bij te houden gezien ik dagelijks last had van vermoeidheid, migraine, overprikkeling, en voelde mijn lichaam zo zwaar als beton.

Ik kreeg steeds meer concentratieproblemen wat steeds erger werd naarmate de dag vorderde.

Ook merkte ik vaak  dat mijn geheugen verstoord werd.

Je herinnert je dan niet meer wat je vlak voordien had geleerd in de klas

Uiteindelijk begon ik ook steeds meer te twijfelen aan mijzelf, Ik kon namelijk niet meer functioneren als vroeger en de stress zorgde ervoor dat ik steeds meer fouten begon te maken.

In combinatie met het toeschrijven van falen aan mijzelf nam ik dit heel persoonlijk op wat uiteindelijk mijn zelfbeeld helemaal kapot maakte.

Ik bleef constant piekeren en kon mijn gedachten nog moeilijk stilleggen.

Als iets mij stress heeft bezorgd kon ik erna mijn hoofd moeilijk rustig krijgen.

Ik was snel prikkelbaar en onrustig.

Als iemand je iets vroeg reageerde ik vaak kortaf gezien ik het gevoel had dat er niets meer bij kon.

Uiteindelijk zorgde dit er allemaal voor dat ik depressief en angstig ging voelen gezien ik niet meer wist hoe ik uit deze situatie kon komen.

Dit resulteerde tot vele huilbuien gezien ik de grens van kunnen had bereikt.

Mijn lichaam herstelde maar niet

en tot mijn grote verdriet werd ik gedwongen om de opleiding te staken wegens ik te ziek werd.
Monteur-chauffeur was een agrarisch  loonwerkers opleiding waarin je leert om loonwerker te worden en dus hoe je gewassen moest telen en hoe je met allerlei verschillende landbouw machines moest besturen en repareren.

Ik deed deze opleiding met nog steeds die ene droom die ik wou laten uitkomen.

Het advies van doktoren om thuis te gaan zitten was ontzettend zwaar.

Het was enorm frustrerend om niet te kunnen leren en werken en werd ik stront jaloers als ik andere mensen zag die dat wel konden.

De jaloezie brak mij, ik was er kapot van dat mijn lichaam niet toe liet mijn droom te kunnen uitkomen.
Hoe moet dat in mijn verdere leven? Zou ik ooit nog mijn grootste droom de boerderij kunnen overnemen? Was ik überhaupt nog in staat om in het landbouw te werken?

Uiteindelijk werd er onderzoek gestart dat maanden lang duurde gezien ik contstant met lange wachtlijsten te maken had.

Ik ging van de ene dokter naar de ander, van vermoeidheid centrum tot verschillende poliklinieken, psychiaters, en revalidatieartsen.

Ik heb vele artsen en specialisten ontmoet gezien ze niet meteen wisten waar ze zoeken moesten.

Want waarom werd ik zo snel moe? er was iets mis maar wat?

Uit eindelijk na vele onderzoeken kreeg ik de diagnoses cvs (chronisch vermoeidheid syndroom).

Helaas was hier geen genezing voor en moest ik accepteren en hoe ik ermee om moest gaan en dus ermee moet leren leven.

Ik werd letterlijk afgekeurd en afgeschreven.

Ik werd aan de zijlijn van de maatschappij gezet en werd er een kleine uitkering voor mij geregeld zodat ik onder de armoede grens toch nog kon overleven. 

Er werd verder niet meer naar mij omgekeken.

Voedsel allergieën.

Na de diagnose zat ik werkloos thuis maar dit hield ik niet lang vol. Om eerlijk te zijn haatte ik het en wou ik weer aan het werk. ik had blijkbaar de workaholic genen van mijn vader geërfd.

Hoe klote ik me ook voelde ik negeerde al het advies van de specialisten en ging ik aan het werk bij een rozenkwekerij in de buurt, lekker warm en gezellig dacht ik... dat doet mij vast goed.

Maar de man met de hamer kwam al snel en ik kreeg steeds meer klachten zoals extreem lichamelijke oververmoeidheid alsof elke stap die ik zette als een berg beklimming voelde, migraine, overprikkeling, ik kon amper nog geluid verdragen zoals bijvoorbeeld van een draaiende vaatwasser, het tikken op een toestenbord, het druppelen van een kraan, ook daglicht was vaak teveel voor mij geworden en hield ik vaak de gordijnen overdags potdicht, spierpijn, gewrichtspijn en nog een heel dozijn vol met ander ellende.

Mijn lichaam kon uiteindelijk niet meer ontspannen als ik thuis kwam van werk, of na een weekend in bed liggen.

Gezien de vermoeidheid steeds meer opstapelde ontstonden er steeds nieuw klachten zoals hartkloppingen, verhoogde cholesterolwaarden en een verhoogde bloeddruk. Ook kreeg ik een pieptoon in mijn oren die niet meer weg ging. (In 1 van mijn blog kunt u meer over lezen)

Maar ook kreeg mijn lichaam steeds meer problemen met het accepteren van voedsel en ging elke keer in volle allergie modus als ik iets gegeten at.
Elke keer als ik iets gegeten had voelde ik steken in mijn buik en gingen mijn gewrichten en pezen en steeds meer pijn doen, werd ik steeds meer misselijk en duizelig en kreeg ik overal eczeem over mijn lichaam.

 

Telkens als ik iets gegeten had voelde het alsof ik mijzelf steeds had vergiftigd.

Uiteindelijk ben ik dus weer opnieuw in die ellendige medische molen gestapt om dit te laten onderzoeken en bleek dat ik een paar serieuze voedsel allergieën had ontwikkeld.

Wat bleek was dat mijn immuunsysteem overactief is geworden.

Dat betekend dat er een alarm in het immuunsysteem afgaat zonder dat er een echte dreiging is.

Normaal gesproken probeert je immuunsysteem je te beschermen tegen schadelijke stoffen, maar in mijn geval ging mijn immuunsysteem stoffen aanzien als vijand dat helemaal niet nodig was en gaat het dus vol in allergie modus om "de vijand" uit te schakelen.

Mijn immuunsysteem is nikkel en sulfiet als vijand gaan zien en zodoende is er een nikkel en sulfiet allergie ontstaan.
Sulfiet word in veel voedingsproducten gestopt om de rotting proces zolang mogelijk uit te stellen en dus de houdbaarheidsdatum zolang mogelijk te houden. Maar dat is helaas nog niet alles, er zijn ook nog bepaalde voedingsmiddelen die van nature zelf sulfiet aanmaken.
Bijvoorbeeld, druiven, spinazie, uien, broccoli, kool, paprika en sla.

De sulfiet allergie verklaarde ook een deel van mijn vermoeidheid symtomen.

 

En dan is er nog Nikkel, wat van nature in veel voedingsmiddelen zit. Groene bladgroentes, noten, sommige vis soorten en volkoren producten (de vezels). Daarnaast alles wat in blik zit lekt nikkel in het voedsel.

Ook had mijn imuunsysteem er flink onder te lijde en kreeg ik steeds vaker griep achtige klachten en had ik het ook altijd steenkoud, werd het wazig voor mijn ogen en trokken mijn luchtwegen dicht.

Als ik dus Sulfiet en Nikkel moet vermijden blijft er niks meer over.

(In 1 van mijn blogs kunt u meer over lezen)
De grootste dilemma is ook dit keer weer dat hier geen genezing voor bestaat.
Toen ik deze diagnose kreeg en een voeding specialist mij vertelde wat dit precies in hield en ik veel producten moest schrappen kwam langzaam het besef dat alles bij elkaar geen leven meer was. Eerst cvs en nu dit weer.

Het kwam erop neer dat ik alleen nog geraffineerde rijst, wat biologisch fruit, en wat biologisch vlees en melk kon consumeren zodat mijn afweersysteem tot rust kon komen en niet constant in aanval te hoeven gaan.
De rest van de voedingsstoffen moest ik aanvullen met een speciale vitamine preparaten die speciaal voor mij moesten worden gemaakt om mijn tekorten aan te vullen en geen allergische stoffen in bevatten.

Een verlept kasplantje dat geen energie meer had.

Naast mijn vermoeidheid complicaties kwamen dus deze allergieën er nogmaals bovenop en werd het kwaliteit van leven heel erg laag.

Ik was een kasplantje geworden dat de dagen alleen nog maar zittend en liggend de dag doorbracht met de gordijnen dicht.
Ik werd steeds depressiever en wat het hardste aankwam is dat ik niet meer actief kon zijn in de agrarische sector en niet meer in staat was om sociale contacten te onderhouden.

Iedereen die ik kende liep uiteindelijk bij mij weg om verschillende redenen.

De frustratie, jaloerzie en eenzaamheid vrat mij op. Alles wat ook maar iets met het boeren leven te maken had moest mijn kamer uit en vermeed ik als de pest gezien deze dingen steeds weer frustratie, woede en verdriet bleef aanwakkeren over dat ik deze werkzaamheden nooit meer kon uitvoeren.

Ik wou totaal niks meer weten wat er op de boerderij gebeurde en dus vermeed ik elk onderwerp erover met mijn ouders.

Jaren lang heb ik geprobeerd mijn gezondheid (of wat ervan over was) te accepteren en probeerde ik andere hobbies en bezigheden te verzinnen dat niks met de landbouw te maken had om toch de dagen door te komen.

Ik had genoeg afleiding om mijzelf te vermaken. Boeken, computer spelletjes, bouw pakketten, puzzels maar de interesse ontbrak compleet. Door de jaren heen kwam ik er ook steeds meer erachter dat de landbouw echt mijn enigste ding was.
Het leek wel hoe meer ik tegen stribbelde en de liefde ervoor probeerde te blokkeren het juist steeds harder weer terug kwam.

Ook het proberen van nieuwe mensen te leren kennen en vriendschappen op te bouwen was extreem zwaar.

Mensen hadden allemaal hun eigen leven, hun eigen vrienden kringen, en kwamen met allerlei onzin excusses waarom ze geen contact meer wilde.

Uiteindelijk kon ik niks meer vinden waar ik echt van kon genieten.

Mijn lichaam was kapot en volgens artsen en specialisten niet te fixen. zodoende zag ik  steeds meer in dat ik nooit normaal kon funtioneren in de maatschappij en nooit meer mijn grootste droom te kunnen najagen en dus te kunnen werken in de agrarische sector en uiteindelijk ook nooit de boerderij kon overnemen.

Mijn hele toekomst zag ik in 1000  onherstelbare stukjes breken.

Elke dag vroeg ik mijzelf af, waarom overkomt mij dit? "waarom is de wereld zo vreselijk hard?"

ik had lange periodes totaal geen motivatie meer om maar iets te gaan doen, zelfs geen motivatie meer voor simpele dingen zoals douchen of tanden te poetsen. Zo moe en depressief ik was.
ik kan u niet vertellen in woorden hoe dat gevoelt heeft. Als je eenmaal niks meer zit zitten dan zit je in een hele andere wereld. Als je zo ziek word en je beseft dat je niet meer uit je defecte lichaam kan ontsnappen en dus erin gevangen zit dan ga je uiteindelijk de wereld op een hele negatieve duistere manier zien.
Ik kon amper net mijn dagelijkse huishouden volhouden en amper nog wat eten zonder nog zieker te worden en lag ik grotendeels van de dagen in bed. Ik was zo kapot ervan dat ik zelfmoord begon te romantiseren met ‘suïcide people are just angels that want to go home’

Zoektocht naar antwoorden in de religieuze wereld.

Langzamerhand begon ik ook mijzelf steeds meer af gaan vragen waarom mij dit overkwam.

Had ik gewoon veel ongeluk? Slechte karma? (als dat überhaupt zou bestaan), of had ik iets slecht gedaan in de ogen van God? (als er een God zou bestaan)

Ik ging op zoek naar antwoorden in de religieuze wereld en heb 3 jaar lang in 3 verschillende kerken mijn zoektocht voortgebracht.

Eerst een jaar de Rooms-katholieke kerk, toen een jaar Gereformeerde vrijgemaakte kerk, en toen een jaar Baptisten.

Ook heb ik een bijbel cursus gedaan en catechisatie gevolgd.

Het viel mij duidelijk op dat alle kerken dezelfde boek (Bijbel) opvolgde.

Of nouja dat probeerde ze althans gezien er ook veel mensen logen en bedrogen wanneer het hun uitkwam. Dan was het "ok" volgens hun.

Uiteindelijk werd het mij ook duidelijk dat niemand echt wist hoe ze de bijbel moesten interpreteren en iedereen maar wat aan modderde met als resultaat dat er dus zoveel kerksplitsingen zijn ontstaan.

En uiteindelijk begon ik mijzelf ook weer af te vragen: Als er een God zou bestaan, waarom dan al die onduidelijkheden wat uiteindelijk voor al die conflicten onder de kerken heeft gezorgd?

Ik kreeg dus uiteindelijk meer vragen dan antwoorden en ben er uiteindelijk met mijn zoek tocht in de religieuze wereld gestopt.

Het enigste wat ik indrukwekkend vond was dat er wel een sommige mensen waren die de hart op de goede plek hadden, niet alleen voor zichzelf leefde maar ook voor andere, en zoveel mogelijk aan de 10 geboden hielden. Niet zozeer voor God maar voor de medemens.

Dit zijn de enigste karakteristieken die de wereld beter maken in mijn ogen, maar helaas heeft dit handje vol mensen amper weinig invloed op deze verdorde wereld waar het alleen maar om macht, geld en lust draait.

Mijn eigen strijd om weer beter te worden

 

Ondertussen was ik door de jaren ook vele gesprekken gehaden met psychologen en psychiater wat uiteindelijk nooit echt heeft geholpen om van depressies af te komen. Leuk al die theoretische hulpmiddelen, klonk allemaal goed maar werkte amper in de praktijk.

In mijn hoofd was zelfmoord altijd de enigste oplossing om een eind te maken van al deze ellende en er heeft nooit iemand deze gedachte kunnen veranderen.

Maar uiteindelijk gebeurde er iets nieuw, ik kreeg te horen dat een andere boer zelfmoord had gepleegd en dit zette mij aan het denken.

Ik heb nooit wat meegemaakt in mijn leven omdat ik grotendeels van mijn leven tussen 4 muren hebt doorgebracht. Ik heb geen vrienden, ik ken mijn eigen dorpgenoten amper... ik ben nooit op vakantie geweest, nooit hechte vriendenschappen gehad en nooit een opleiding kunnen doen of carriere kunnen maken, zelfs nog nooit uit huis geweest en leefde onder de armoede grens.

Ik besefte steeds meer dat ik niks meer te verliezen had en 20 jaar van mijn leven had weggegooid door ziekte.

Het enigste wat ik nog  kon krijgen was de boerderij van mijn ouders en opa/oma. Dat is letterlijk alles.

Ik besefte ik dat ik 2 opties had:

1: het leven opgeven of 2: het advies van doktoren om mijn ziektes te accepteren en de rust op te zoeken te negeren en te gaan vechten voor de boerderij....al val ik er letterlijk dood bij neer.. 

Maar goed ik had een berg gezondheid problemen dat kon ik moeilijk negeren.

Uiteindelijk kwam ik met het plan om voor de boerderij te gaan vechten maar eerst te gaan focussen om de symtomen zoveel mogelijk aan te pakken / bestrijden ipv mijzelf te genezen. Misschien het dagelijks leven dan iets dragelijker word zodat ik toch uiteindelijk voor de boerderij kan vechten zoals weer gaan werken en terug naar school te gaan.

Maar hoe ik dit precies moest aanpakken wist ik nog niet.

Via het cvs/me stichting kwam ik online met meerdere lotgenoten in contact die dezelfde problematiek ervaarde als ik.

Ze werden vermoeid en herstelde hier nooit meer van. Uiteindelijk kregen ze de diagnose cvs en kregen ze de mededeling dat er niks aan kon worden gedaan en werden ze ook afgekeurd en aan de zijlijn van de maatschappij gedumpt.

Ik was dus niet de enigste wat al als een soort van opluchting voelde.

Gezien ik niet meer wou opgeven wilde ik alles uit de kast halen wat ook maar een beetje van mijn energie zou kunnen terug krijgen. Maar dit was erg moeilijk want ik had helemaal geen kennis van geneeskunde en dus had ik totaal geen idee hoe ik dit moest aanpakken.

Ik had dus iemand nodig die een medische achtergrond heeft die mij beetje de goeie richting in wou sturen.

Uiteindelijk leerde ik ook wetenschapsjournalist Willem koert kennen. Hij is gespecialiseerd in voeding, gezondheid, training, supplementen en medicijnen.

Hij had een paar zeer informatieve boeken geschreven en heeft hij een website waarin hij wekelijks de nieuwste wetenschappelijke studies plaatst over dit soort onderwerpen.

Na maandenlang deze materie te hebben gestudeerd (wat heel traag ging gezien mijn hersenen amper nog functioneerde wegens gebrek aan energie) zijn Willen en ik samen gaan experimenteren met medicatie, sport en voeding. Met extreem veel moeite kon ik af en toe mijn huisarts overhalen om mij verder te helpen gezien ik doorverwijzingen nodig had voor onderzoeken.

Onderzoeken naar bijvoorbeeld hoe mijn hormoon profiel reageerde op bepaalde middelen, of ontstekingen wel of niet daalde, of mitochondriën wel/niet herstelde, mijn bloeddruk zakte, hoe mijn vitamine status was etc etc

Tijdens de onderzoeken kwamen we erachter dat mijn lichaamseigen testoteron productie op zijn gat lag. En laag testoteron productie kan voor veel verschillende klachten zorgen waaronder vermoeidheid, spierzwakte, depressie etc. Ik kreeg dus een nieuwe diagnose erbij. Hypogonadisme.

Aan de ene kant was ik blij om hierom, er werd weer wat duidelijker waarom ik zo vermoeid was.

Ik was ook blij dat ik het dokters advies om mijn ziekte/leven te accepteren hebt genegeerd en uiteindelijk mijn eigen onderzoek ben gaan starten.

Maar aan de andere kant kreeg ik weer te horen dat er geen genezing ervoor bestand.

Maar gelukkig was er wel een andere oplossing, en dat was synthetische testoteron.

Dit kan wekelijks geinjecteerd worden of dagelijks gesmeerd (gel)

Maar het gebruik synthetische testoteron gaf ook weer nadelen met zich mee. De grootste nadeel was dat deze vorm van hormoon medicatie mijn eigen sperma productie zou schaden en uiteindelijk lam gaat leggen.

En dat betekend dat wanneer ik deze medicatie zou starten, de kans groot zou zijn dat ik na een half jaar gebruik ik nooit meer kinderen zou kunnen krijgen.

Ook niet als ik zou stoppen met de medicatie. De schade zou permenent zijn.

Ik weet nog dat ik lang moest nadenken over waarvoor ik zou willen kiezen:

Gezonder en energieker worden zodat ik weer in de maatschappij kon meedoen, en weer boer kon worden maar geen kinderen meer krijgen... OF kinderen krijgen en voor altijd vermoeid blijven en nooit meer boer kunnen worden en in de maatschappij kunnen meedoen.

Mijn kinderwens was altijd groot geweest maar de liefde voor het boeren leven was net ff wat sterker dus ben ik voor uiteindelijk toch voor de medicatie gegaan.

Ook zijn we met nieuwe medicatie gaan experimenteren om voedselallergie symptomen te dempen zoals 2x daags cetirizine, dupixent en sterke dermatitis creme.

Ook hoge dosis vitamine c bij elke maaltijd werd aanbevolen wat helpt om nikkel beter te absorberen.

 

Daarnaast begon ik ook langzaam kaatsu training te volgen met de hoop dat mijn fysieke kracht en conditie weer zou terug krijgen.

Kaatsu is een speciaal ontworken krachttraining methode wat hetzelfde effect geeft als de traditionele kracht training.

Deze training word speciaal aan mensen gegeven die niet meer de energie en kracht hebben om traditionele kracht training te doen. Zoals mensen met kanker, burnout zijn, mensen met blessures of gewrichts problemen, ouderen of patienten met cvs.

Hoe nu verder?

Ik ben bijna 40 en na 22 jaar arbeidsongeschikt en  grotendeels afgezonderd van de buitenwereld tussen 4 muren heb doorgebracht heeft dit mij behoorlijk mentaal verknipt.

Nooit een jeugd gehad, nooit op vakantie geweest, nooit vrienden of nooit echt een vaste serieuze een relatie gehad, nooit kunnen studeren, en eigenlijk ook nooit wat van de wereld gezien dingen meegemaakt.

Naast de boerderij en mijn ouders heb ik helemaal niets, leef ik onder de armoede grens waardoor ik elke maand mijn handje op moet houden van het uwv. Iets waar ik me elke dag voor geschaamt hebt.

Hierdoor voel ik mij mentaal ook nog steeds dat van een tiener. ik voel mij totaal niet volwassen, heb totaal geen idee hoe de wereld werkt, hoe ik met mensen moet omgaan en ik moet nog zoveel dingen leren en meemaken om mijzelf te kunnen ontwikkelen.

Maar goed nu mijn energie niveaus iets herstellende zijn krijg ik steeds meer hoop dat er toch nog een kans is dat ik mijn droom kan waar maken.

Of ik de grens van kunnen al hebt bereikt of dat er nog meer te halen valt heeft niemand een antwoord op.

Maar zoals het er nu eruit ziet gaat het zachtjes met vallen en opstaan beter en  blijf ik gewoon doorgaan totdat ik erbij neer val.